Seinstelsel nr. 7:

SS7 - signaleringssysteem # 7 - is er al. De signalering en de meeste operaties die kunnen worden gebruikt, zijn samengesteld met veel medewerking van operators/leveranciers/standaardorganisaties (CCITT, ETSI, itu t, etc..).

SS7 is eigenlijk gewoon een gesloten signaleringssysteem. Het wordt gebruikt door knooppunten (bijv. wijkcentrale, MSC/VLR, GMSC, enz.) in een telecommunicatienetwerk.
In het Verenigd Koninkrijk staat het bekend als c 7 (CCITT # 7), nummer 7 samen met Common Channel Interoffice Signaling 7 (CCIS7).

Het SS7-protocol is wereldwijd bekend door de tips uit de Q.700-reeks uit 1988 van de itu t.

De Internet Engineering Task Force (IETF) heeft het SIGTRAN protocolpakket gedefinieerd dat de protocollen van niveau twee, drie en vier harmonieus implementeert met behulp van SS7. Het wordt soms ook Pseudo SS7 genoemd en is opgebouwd rond het Stream Control Transmission Protocol (SCTP) transportmechanisme voor gebruik op Internet Protocol netwerken, zoals het Internet.

Een korte geschiedenis van SS7

Vanaf de jaren 1960 werden openbare geschakelde telefoonnetwerken (PSTN) opgebouwd met behulp van analoge technologieën en meerdere in-band signaleringsmethoden. De toename van gewone eindgebruikers van vaste telefonie en de toenemende behoefte aan progressieve diensten zorgden er al snel voor dat oude protocollen zoals R1 CAS aantrekkelijk werden voor service providers. Zelfs de ISDN-protocolrevolutie bleek een grote stap te zijn in de telecombusiness, waarbij werd overgestapt van een in-band signaleringsprotocol (met tonen, gestolen bits van spraakstation of gericht kanaal) naar out-of-band signalering (gescheiden van spraakkanalen) met op berichten gebaseerde primitieven die geschikt waren voor digitale audio.

Zelfs als ISDN veel problemen van oudere protocollen oploste, gebeurde de massale installatie van ISDN uit de kernsystemen nooit echt, waardoor leveranciers bleven zitten met een uitgebreide hiërarchie van apparatuur die met elkaar samenwerkten (of probeerden samen te werken). Hoewel ISDN een eenvoudigere oplossing bood om aanvullende oplossingen (zoals gesprek in de wacht, gesprek doorverbinden) te bieden aan de eindgebruikers, migreerde ISDN geleidelijk naar de grens van dit systeem dichter bij de eindgebruiker. Bovendien implementeerde geen enkele leverancier van tools de ISDN basisspecificaties echt, waardoor er veel buurtvarianten en nadelen ontstonden voor systeemintegrators.

Op dat moment begonnen internationale consortia zich te concentreren op een gecoördineerde methode om gesprekken tot stand te brengen, om veel diensten te presenteren (inclusief de diensten die al werden ondersteund door ISDN en oudere protocollen) en ook om nieuwe software (bedrijven) te kunnen bouwen zonder de volledige netwerkstructuur te hoeven verbeteren. SS7 (of Signaling System 7) heeft er jaren over gedaan om over de hele wereld uitgerold te worden, maar is nu aan het bereiken waarvoor het ontworpen is: een totale communicatiestandaard bieden die veel oplossingen biedt en de mogelijkheid heeft om mee te groeien met de eisen van het publiek.

Zelfs toen er lokale versies werden geïmplementeerd en er talloze wijzigingen in dit protocol plaatsvonden, maakt dit signaleringsprotocol nu deel uit van de meeste belangrijke telefoonnetwerken over de hele wereld. Het bevatte ook een eigenschap die belangrijk was voor elke gemeenschap over de hele wereld: fouttolerantie en robuustheid. SS7 is gelaagd in verschillende functionele groepen en is zo gebouwd dat de knooppunten in het netwerk niet elk deel van de protocolstack hoeven uit te voeren als ze daar niet om vragen.